South - West

Wederom een bewolkte dag dus heb ik onderdak gezocht in de bibliotheek van Esperance om mijn verhaal te schrijven. We zijn immers al weer twee weken aan het reizen.

Ik begin in Perth waar ik Myrthe (mijn reisgenoot) heb opgehaald en zelf ook nog wat tijd heb gespendeerd aan het verkennen van de stad. Op vijf April zou onze reis beginnen. Myrthe vond het spannend om een nieuw avontuur aan te gaan zonder haar broertje waarmee ze hiervoor vier maanden in Azïë heeft gereisd. Ik wilde haar tijd geven en ikzelf wilde ook niet te snel gaan want na Perth volgen Rockingham, Mandurah, Bunbury, Busselton, Dunsborough, Margaret River, Augusta, Pemperton, Denmark, Albany en Bremer Bay vóór we aan zouden komen in het veel belovende Esperance. April schijnt de beste maand te zijn om de zuid-west kust te reizen met een lekker zonnetje en windstille dagen. Uiteraard veranderd het klimaat ook in Australië en hebben we voornamelijk wolken, wolken en wolken met af en toe regen. Een enkele dag schijnt de zon waarbij we beiden ontzettend optimistisch in onze badpakken over het strand paraderen. Onze plannen liggen dus perfect op een lijn, er is een klik, wijn, bier, muziek en ondanks dat onze humor totaal niet matcht hebben we ontzettend veel lol.

​Na drie dagen kwamen we aan in Dunsborough waar mijn vrienden uit Wagin ervoor hadden gezorgd dat Myrthe en ik mee mochten op een boot opzoek naar dolfijnen. We waren de haven nog niet uitgevaren en we hadden al een paar flippers die met de boot meezwommen.
De kanalen van Dunsborough leidden ons naar de rijkste buurten met de grootste villa's. Een appartement kan worden gekocht voor 1.2 miljoen dollar. Dit met uitzicht over de haven waar de dolfijnen in de ochtend doorheen zwemmen terwijl jij je tanden net in een vers afgebakken croissant zet. Wij slapen er nog maar even een nachtje over..

Margaret River is de area van de wijn, kaas, olijven, chocolade en andere heerlijkheden. We hebben verschillende farms bezocht, producten geproefd en gekocht om de lokale ondernemingen een handje te helpen. Iets wat ik absoluut heb geleerd en heb leren waarderen in Australië.

​In Pemperton staat de Gloucester Tree. Een boom van 60 meter hoog waar je in kunt klimmen. Je moet je voeten een voor een op pinnen zetten zonder jezelf ook maar fatsoenlijk vast te kunnen houden aan een railing. Een toeristische attractie die lang niet iedereen aandurft.​ De Gloucester Tree is erg populair, maar er is ook een andere boom. Die is 70 meter en daarmee de hoogst beklimbare boom in de wereld. Tevens minder populair. Perfect, gaan we die doen. Ik begon enorm stoer, maar ow wat was ik blij toen ik weer aan de grond stond..
​De Tree Top Walk in Denmark is een leuk alternatief. Een burg van 600 meter lang, 40 meter van de grond en staat tussen 400 jaar oude bomen waar je overheen kunt lopen.

​We waren nog niet klaar met klimmen. Nee. Vanuit Albany reden we naar het Stirling Range National Park. Vreemd genoeg wilde heel veel mensen de Bluff Knoll beklimmen. We stonden dan ook in de rij. De ranger gaf ons de keuze; we konden wachten en wanneer er een auto terug kwam mocht er een naar boven (wij waren de vierde in de rij) of we zouden naar een andere berg gaan waarvan de Toolbrunup haar favoriete is. Wij zijn jong en fit dus zouden deze prima kunnen belopen.
​Eenmaal bij de beste berg aangekomen zagen we de top niet want die lag in de wolken, begon het te regenen en bleek het class five out of six. Een retourtje van vier uur, vier kilometer en een geweldig uitzicht op 1052 meter zou het moeten doen.
​Elk moment is stijl geweest, glad van de regen, klimmen over rotsen waarvan de vraag is of deze blijft liggen op het moment dat jij je voet erop zet en regelmatig heb ik mensen gewezen op de walktrack die blijkbaar totaal niet duidelijk genoeg is met de enkele paaltjes waarmee deze wordt aangegeven. Hoe? Ik heb geen idee maar na drie uur stonden we nat, onder de modder en nog net niet met een gebroken rug weer onderaan de berg. Oh en de top op 1052 meter. Ik geloof dat ons uitzicht vijf meter ver was, koud en nat. Op naar Bremer en duimen voor de zon.

​Die kwam niet.. We hebben de geweldige mooie witte stranden en blauwe water gezien, maar met een trui met wollen sokken aan. Ook het National Park tussen Bremer en Esperance bleek gesloten want er was een brug weggespoeld. Het kan allemaal in Australië. We hadden besloten zo ver mogelijk door te rijden naar Esperance. Hier zullen we wachten op de verwachte warme donderdag zodat we wederom optimistisch in onze badpakken over het beloofde witte strand met blauwe zee kunnen paraderen.

p.s. de foto's staan erop en de kaart is bijgewerkt :).

 Liefs xx