Een (nieuw) reisje rond de wereld

De laatste keer dat ik heb geschreven was het december en zat ik enorm in mijn routine. Tussendoor ben ik, vrijwel zonder dat iemand het wist,  naar Nederland gereisd en uiteraard weer terug naar Australië.

​Ergens was het een kleine droom om de gezichten van familie en vrienden te zien als je dan na een jaar ineens weer voor hun gezicht staat. Dat is gelukt.
​
​Ik landde lunchtijd op 2 januari en zou onderduiken bij Thomas. Ik kwam naar Nederland voor Noor haar 18e verjaardag. Destijds leek het me een briljant idee om niet meteen naar huis te gaan.... Omdat ik zonder bagage reisde was ik de eerste persoon die door de bekende deuren van 'Hello Goodbye' kwam. Daar stonden Sanne en Thomas me op te wachten. Undercover met een biertje en een tosti hebben we nog even op Schiphol gehangen voordat we Sanne op het station hadden afgezet en ik met Thomas mee ging.

​3 Januari. Thomas had een verrassing en we stapte de auto in. Nog een vage gedachte als 'waarom rijden we naar het station als we de auto hebben' werd me iets duidelijker toen Sanne daar met haar Unox muts op de stoep stond. Ik was oprecht in de war want die hadden we nota benen op het station afgezet de dag ervoor en ze zou netjes naar huis gaan die avond. Mijn verwarring werd bevestigd met de vraag: 'wat gaan we doen?' Mevrouw wees naar haar hoofd. Uiteraard. Onze traditie.. Nog een uur later stonden we in de hagel, in onze bikini, met windkracht 100, op het strand van Ijmuiden. Gelukkig hebben we de foto's nog!

​Ook heb ik een collega van schuldhulpverlening in de arm genomen om er zeker van te zijn dat Noor achter haar bureau zat voor ik binnen kwam. 4 Januari was dan de dag dat we naar het zuiden afreden. Met een dolletje vertelde (andere) Sanne aan Noor dat ze iets van haar in de gang vond. Dat snoetje was goud waard toen ik de kamer kwam binnenlopen!

​Toen mijn andere huisgenoot, mama. Op naar het ziekenhuis. Ze was net weg dus Noor heeft haar opgebeld en mama met haar beste leugens teruggelokt. Verstopt in de wachtkamer wachtende tot de beveiligde deur open ging en ik naar binnen kon sneaken om dan toch even 'hey mam' te zeggen. Helaas had het uitzetten van mijn telefoon haar ergens getriggerd, maar dat maakte de verrassing niet minder!

​Ze moest nog even langs opa en oma. Top doen we dat! Oma keek twee keer voor ze door had dat ze in de echte wereld was. Opa die in zijn onderbroekie (sorry opi) na het douchen dacht ongestoord zijn broek in de slaapkamer te gaan halen, werd even onderbroken door de realiteit.

Één dag thuis en het voelde alsof ik weer thuis was voor maanden. Zelf na een jaar weg te zijn geweest, is alles zo weer terug bij het oude. Ik heb een heerlijke tijd gehad thuis met vrienden en familie. Helaas was de tijd tekort voor alles wat ik wilde doen en voor het aantal mensen waarmee ik graag een drankje had gedaan. Toch wil ik via deze manier 'Dank jullie wel' zeggen. Dank jullie wel voor de geweldige tijd thuis en de liefde die ik heb gevoeld.

Dat gevoel heeft mijn beslissing in Australië veranderd. Ik zou mijn sponsorship gaan doen en hier nog minimaal 2.5 jaar blijven werken. Dat betekent 2.5 geen reisjes, geen vrienden en nog belangrijker geen familie. Een tegenslag waar ik een aantal weken last van heb gehad. Tot de laatste paar weken. Ik vond plezier terug in het werk. Ik draaide goede en soms lange avonden in de club alleen, ik heb de jaarlingen handmak gemaakt en meegenomen naar de veiling en ik ben deze laatste week bezig geweest met het trainen van een jaarling die in de toekomst zal gaan racen. Ik haalde mijn plezier in het contact met de jaarlingen en deel uitmaken van hun leer- en groeiproces. Want ow ow het zijn net kleine kinderen... 

Ik ben nu in Perth. Morgen ochtend ga ik mijn travelmate en haar spullen ophalen om rustig aan onze reis te beginnen. We gaan van Perht over de kustlijn naar Esperance, Adelaide en vanuit daar door het midden van Australië naar Darwin.  

Laatste vrijdag heb ik mijn afscheidparty in Wagin gehad. Samen met mijn collega's van de club, Kevin en anderen die erbij wilde zijn hebben we goed gegeten en vooral goed gedronken. Geweldige woorden terug gekregen en gek genoeg, ik ga worden gemist! 

Liefs,