Gunung Rinjani

Van de ene trekking rollen we zo in de andere. De op een na hoogste berg van Indonesie zouden we gaan beklimmen. Deze berg, gelegen op Lombok, zou volgens degene die ons de tour aanbod vrij eenvoudig te beklimmen zijn. We zullen jullie het een en ander vertellen waaruit blijkt dat zijn
verkooppraatje slechts een verkooppraatje was.

Met de jungle nog in ons achterhoofd hebben we deze trekking geboekt. We dachten eigenlijk eerst een aantal dagen op de gili eilanden te verblijven om wat bij te komen, maar hebben er voor gekozen meteen deze tour te doen. Zijn we er maar vanaf dachten we.

We vlogen vanuit Bukit Lawang, waar onze jungletrekking plaats had gevonden naar Lombok. In de bus naar Mataram ontmoette we een Fransoos die ook al een tijdje aan het rondreizen was in Indonesie. Hij had precies dezelfde plannen omtrent het beklimmen van de Rinjani dus hebben we onze krachten gebundeld. Je onderhandelingspositie verbeterd nou eenmaal als je met meer bent. Na een lange onderhandeling en wat tips van onze, eerder ontmoette Canadezen die de Rinjani de week ervoor beklommen hadden, gebruikt te hebben kwamen we op een prijs uit. Een prijs waarvan de touroperator wilde dat we die niet tegen de andere beklimmers zouden vertellen. Waarschijnlijk om ze allemaal te vriend te houden. Onder reizigers is het nou eenmaal zo dat je binnen vijf minuten hebt uitgevogeld wat de rest betaald heeft voor dezelfde tour. Alleen maar om erachter te komen of je een goede deal gemaakt hebt. Al gauw kwamen we te weten dat onze deal van 80 euro per persoon beter was dan de 100 en soms zelfs 150 die anderen in onze groep hadden betaald.

Enfin, na een overnachting aan de voet van de berg werden we de ochtend erna opgehaald en naar het incheckpunt gebracht. Je naam en paspoortnummer achterlaten zodat ze weten wie er op de berg zijn en wie ze moeten zoeken in het geval dat er iemand kwijt raakt. De avond ervoor hadden we in de shopping mall nog een hoofdzaklamp en handschoenen gekocht, bleek nodig te zijn.

De eerste kilometers waren zwaar. Volle zon en vals plat, maar niets vergeleken met wat er nog komen ging. Na een uurtje of drie lopen en onze eerste maaltijd achter de rug te hebben gehad pakte de wolken zich samen en hebben we tot aan het bereiken van het basiskamp in de regen gelopen. Zo onwijs zwaar. Er is geen trap of pad omhoog. Je moet je zelf maar een weg zien te vinden en het is onmogelijk stijl. Dan ook nog is met een volgepakte tas op je rug. Ik kan betere manieren bedenken om je vakantie te besteden.
Na een 9 uur durende tocht bereikte we het basiskamp om 6 uur. Onwijs koud als we allemaal waren zo snel als mogelijk al onze kleren aangetrokken om een beetje warm te worden. De dragers (de mannen die alle spullen als tenten, slaapzakken en eten naar brengen op teenslippers) en de gids bereidde ons eten en na het eten zijn we meteen naar bed gegaan. We moesten wel. Eigenlik klaagde niemand er over, iedereen was uitgeput en de volgende dag zou de wekker om 02:00 's nachts gaan om de laatste 1300 meter naar de top te klimmen

Een hel van een nacht. Een aantal wilde honden die elkaar elke tien minuten aanvallen wat een overweldigend lawaai en gegrom teweeg brengt en een ondergroend die niet heel veel harder is dan een rots. Waren we natuurlijk al gewend van de jungle. De wekker ging om 2 uur en na een kop thee zijn we alle 7 begonnen aan de klim naar de top. Wat verkocht werd als een klim die zelfs een klein kind of een oma van 130 zou kunnen maken werd al gauw een klim die niet voltooid werd door 70% van de mensen die er aan begonnen. Waar je aan het begin nog honderden zaklampen zich een weg door het rulle gesteente zag banen, kwamen we op de top maar een tientallen tegen. Begrijpelijk want het was een hel.

De paden langs de stijle afgronden op deze hoogte zijn een prooi voor de ijskoude wind. Met ongekende snelheden raast het uit het niets langs. Meerdere keren hebben we met meerdere mensen om een rots, ter grote van een kleuter, gezeten om onszelf uit de wind te houden voor een tijdje. De tocht naar boven was zo stijl. Frustrerende daarnaast was dat je door de wolken heen liep en je enkel maar een meter voor je kon kijken. De afgronden die zicht soms maar tientallen centimeters naast ons waren ontdekte we pas op de terugweg. Het zand was zo rul dat wanneer je een stap naar boven zette je meteen een halve teruggleed. Soms wel 3 of 4 stappen terug. Zo ontzettend uitputtend als het was, was het de klim toch waard. Het uitzicht boven en op de terugweg, die na zonsopgang is, is indrukwekkend mooi. Met de gili eilanden, Bali, de vulkaan en de zon allemaal om je heen in 1 uitzicht. Geweldig. De terugweg werd alles steeds mooier en mooier. De zon begon ons op te warmen. En alles wat bevroren was door onze klim begon langzaam te ontdooien. 3 shirts, handschoenen, regenjack, lange broek en muts waren niet genoeg om ons warm te houden ongelovelijk genoeg.

Terug bij het kamp kregen we ontbijt. Eindelijk. Het was enkel pannenkoek met banaan en brood, maar nog nooit had dat zo goed gesmaakt. Onze hele groep had het gehaald en we kregen steeds meer mensen te spreken die omgekeerd waren of waarvan hun gids had gezegd dat het te gevaarlikk was. Maar hee! We hadden het tenminste gehaald!

De rest van de dag bestond uit het lopen naar het volgende kamp. Eitje zou je denken. Niets is minder waar. Uiteindelijk was het een loopje van ongeveer 7 uur. Daar zat een enorme afdaling bij. Met uiteraard een enorme klim als gevolg. Halverwege tussen de afdaling en de klim in hadden we een lunch bij de warmwaterbron die gemaakt wordt door de vulkaan daar. Heerlijk om onszelf een wat kleren even te wassen. Genieten werkelijk. Onze hele trektocht vandaag was sowieso prachtig want bestond voornamelijk uit een tocht rond de vulkaan in het midden van het meer. Onze tweede kamp was op dezelfde hoogte als het eerste kamp maar dan aan de andere kant van het meer op 2400 meter. Wederom een adembenemend uitzicht toen we daar aankwamen. Vanuit onze tent had je ook een mooi uitzicht, eentje die je zo op een canvas doek kan printen.

We evalueerden met de groep de tocht van de dag wat na en onze klim naar de top van die ochtend. Er overheerste een relaxte sfeer want we hadden het zwaarste inmiddels gehad en het avondeten smaakte wederom heerlijk. Kan ook niet anders met zo een uitzicht. De laatste dag bestond enkel nog uit afdalen naar de stad terug. Alsnog een 4 uur durende tocht. Maar he, het was naar beneden. Alsnog best lastig, maar we hebben het gehaald. We zijn nu al drie dagen klaar met deze toer maar we voelen onze benen nog steeds.

Het was het dubbel en dwars waard en het meest vermoeiende wat we ooit gedaan hebben. Nooit meer, maar wie weet wat voor moois ons pad nog kruist. We hebben er naast gezwollen kuiten, prachtige foto's, een enorme ervaring en gezonde dosis doorzettingsvermogen in ieder geval 5 vrienden bij gekregen

Go team, we made it.

Rinjani is een geweldige berg en een must do op Lombok! Nu is het tijd voor strand en ontspanning!!


Cheers